obraca się w rulecie ★★★ OŚKA: obraca się na niej kółko ★★★ AKCJE: obraca nimi makler ★★★ ROŻEN: obraca się nad ogniem ★★★ mariola1958: AZYMUT: kąt na kompasie ★★★ dusia_str: GRDYKA: rusza się pod brodą ★★★ MAKLER: obraca akcjami ★★ OSTREK: oś, na której obraca się igła magnetyczna busoli mały kucyk na głowie ★★★ ROŻEN: obraca się nad ogniem ★★★ mariola1958: MAKLER: obraca akcjami ★★ MANELE: drobiazgi osobiste; klamoty ★★★ OSTREK: oś, na której obraca się igła magnetyczna busoli ★★★★★ mariola1958: ŚMIGŁO: obraca się nad helikopterem ★★ NESESER: walizeczka na podręczne drobiazgi Kompas został szybko przyswojony przez żeglarzy europejskich i stał się jedną z głównych (obok steru zawiasowego) zdobyczy technicznych, które umożliwiły żeglugę pełnomorską i doprowadziły do epoki wielkich odkryć geograficznych. Około 1269 roku francuski badacz i naukowiec Petrus Peregrinus, wprowadził kompas z podziałem na jedną oś - nie może być zbyt duży ★★★ OSADKA: oś kwiatostanu, na której osadzone są kwiaty ★★★★★ mariola1958: OSTREK: oś, na której obraca się igła magnetyczna busoli ★★★★★ mariola1958: PIASTA: część koła, w którą mocuje się oś ★★★ RZĘDNA: oś w parze z odciętą ★★★ TRAWKA: zielona Igła magnetyczna. (ang.: magnetic needle) – niewielki magnes trwały, zazwyczaj o podłużnym kształcie, zamocowany tak, by mógł się obracać wokół pionowej osi; używany do wskazywania kierunku linii pola magnetycznego. Biegun północny N igły magnetycznej (zwykle oznaczony kolorem niebieskim) pokazuje zwrot linii pola magnetycznego. Igła magnetyczna zostawiona swobodnie ustawia się w kierunku: magnes się rozpadnie na kawałeczki. magnes straci właściwości magnetyczne. Multiple Choice. na jedną oś - nie może być zbyt duży ★★★ OSADKA: oś kwiatostanu, na której osadzone są kwiaty ★★★★★ mariola1958: OSTREK: oś, na której obraca się igła magnetyczna busoli ★★★★★ mariola1958: PIASTA: część koła, w którą mocuje się oś ★★★ RZĘDNA: oś w parze z odciętą ★★★ ODCIĘTA: oś Dlatego ta strona jest stworzona z myślą o udzieleniu pomocy w WOW Guru Oś, na której obraca się igła magnetyczna busoli odpowiedziach. Zawiera również dodatkowe informacje, takie jak wskazówki, przydatne sztuczki, kody itp. Oprócz WOW Guru, deweloper Fugo Games stworzył inne niesamowite gry. oś, na której obraca się igła magnetyczna busoli ★★★★★ mariola1958: PIASTA: część koła, w którą mocuje się oś ★★★ RZĘDNA: oś w parze z odciętą ★★★ SATURN: szósta planeta od Słońca ★★★ ZIEMIA: trzecia planeta Ukł. Słonecznego ★ MERKURY: pierwsza planeta od Słońca ★ ODCIĘTA: oś zmiennej X igła magnetyczna - magnes trwały, który zawsze wskazuje północny biegun geograficzny. Igła może być wbudowana w tarczę na której znajduje się podziałka. Jeśli kompas posiada blokadę igły, należy ją zwolnić przed rozpoczęciem określania kierunku; podziałka od 0 do 360 stopni - określa azymut. Może znajdować się na P6lPK. Magnetyzm jest znany ludziom od czasów starożytnych. Pierwsza pisemna wzmianka o nim pochodzi z I wieku pne. e., ale naukowcy uważają, że wiedza na temat tego zjawiska pojawiła się znacznie wcześniej. Jest globalna, a życie bez niej na naszej planecie jest niemożliwe. Dlatego badacze przez cały czas próbowali badać tę siłę i ograniczać ją dla postępu ludzkości. Pole magnetyczne Żyjąc na Ziemi, nie zauważając tego, jesteśmy stale pod wpływem różnych sił. Pole magnetyczne nie jest wyjątkiem od tej reguły. Chociaż, dokładniej, definiuje się go jako szczególny rodzaj materii, a nie na siłę. Źródłem jego występowania są naładowane cząstki elektryczne lub magnesy. Jeśli przyjmiemy przestrzenną charakterystykę tej materii, wówczas jest to kombinacja sił zdolnych do działania na namagnesowane ciała. Ta zdolność wynika z ruchu wyładowań między cząsteczkami obiektu. Głównym warunkiem powstania takiego pola jest ciągły ruch. ładunki elektryczne. Interakcja pól magnetycznych i elektrycznych doprowadziła do tego, że nie mogą istnieć oddzielnie. Zjawisko to nazywa się polem elektromagnetycznym. Wszystkie elementy takiej materii są ze sobą nierozerwalnie połączone i działają tak, że zmieniają się ich właściwości. Właściwości magnetyczne Pole magnetyczne, podobnie jak każde inne zjawisko fizyczne na Ziemi, ma swoją własną charakterystykę: Pochodzenie to przenoszenie ładunków elektrycznych. Indukcja pola magnetycznego jest jego główną charakterystyką siły, która istnieje w każdym z jej poszczególnych punktów i jest kierunkowa. Jego wpływ ogranicza się do magnesów, ruchomych ładunków i prądów. Jest podzielony przez naukowców na dwa rodzaje: stały i zmienny. Osoba bez specjalnych urządzeń nie wyczuwa wpływu magnetyzmu. Jest to zjawisko elektrodynamiczne, ponieważ źródłem jego pochodzenia są poruszające się cząstki. prąd elektryczny. I tylko te same cząstki mogą być dotknięte przez pole magnetyczne. Trajektoria ruchu naładowanych cząstek może być prostopadła. Indukcja w magnetyzmie Indukcja pola magnetycznego jest określona przez jego kierunkowość, to znaczy jest ona wektorem i jest nieodłącznym elementem każdej dziedziny występującej w takich warunkach. Jest zawsze skierowany w taki sam sposób, jak strzałka, która swobodnie się obraca w kompasie. Tego rodzaju pole całkowicie charakteryzuje się indukcją magnetyczną. Każdy punkt jest nośnikiem kierunku i modułu tej siły. Jeśli są one takie same dla wszystkich punktów tego pola, to nazywa się je jednorodne. Indukcja pola magnetycznego w fizyce jest oznaczona przez wektor i wielką literę alfabetu łacińskiego B. Formuła indukcji magnetycznej Aby obliczyć tę charakterystykę mocy, musisz znać wzór do jej obliczenia: B = F: I x l. W tym wzorze: B oznacza indukcję pola magnetycznego; F jest siłą działającą na przewodnik od strony pola; I - siła, z jaką prąd przechodzi przez przewodnik; l jest faktyczną długością samego przewodnika. Jednostką indukcji, według Międzynarodowego Systemu Jednostek, jest Tesla (T). Linie przechodzące w polu magnetycznym Indukcja magnetyczna ma wektor, czyli kierunkowość. Jeśli jest wyświetlany na papierze, zostanie wyrażony w liniach. Zbiegają się one ze stycznymi, które mają ten sam kierunek, co wektor indukcyjny. Jeżeli pole magnetyczne jest jednorodne, wówczas te linie biegną równolegle do siebie. Gdy nie jest jednorodna, kierunek tej siły będzie różny we wszystkich punktach pola, a styczne do nich będą wyglądać jak koła. Magnetyzm magnetyczny Pole magnetyczne może być tworzone przez różne obiekty, na przykład solenoid. Solenoid w swej istocie jest elektromagnesem, czyli cewką indukcyjną. Aby utworzyć solenoid, wymagana jest cylindryczna powierzchnia (rdzeń) i izolowany żyły przewodnik (drut), który jest nawinięty na rdzeń. Prąd płynący przez drut tworzy tego rodzaju materię wokół solenoidu. W tym momencie zamienia się w magnes. Jeśli wyłączysz elektryczność, wszystkie specjalne właściwości solenoidu znikną, a po ponownym włączeniu zostaną wznowione. Im więcej powinieneś owijać wokół rdzenia i im więcej prądu jest dostarczane, tym silniejsza będzie atrakcyjność solenoidu. Magnetyczny cewka indukcyjna Bardzo interesujące jest uwzględnienie solenoidu, którego długość jest znacznie większa niż jego średnica. Indukcja pola magnetycznego solenoidu w tym przypadku wszędzie ma jedną kierunkowość, która jest równoległa do rdzenia cewki, co oznacza, że ​​każda linia pola jest równoległa do siebie. Jeżeli przewodnik jest równomiernie nawinięty, to nie tylko kierunek jest taki sam, wartość liczbowa będzie również taka sama. Ze względu na to, że solenoid ma bardzo prostą konstrukcję, jego pole zostało uznane za standard polowy. Magnetosfera ziemska Na naszej planecie są miliony magnesów różnej wielkości i pochodzenia, ale największą z nich, do której ciągle się dotykamy, jest nasza Ziemia. Pierwszy raz o Ziemi jako o podobnym temacie powiedziano w 1600 roku. W tym roku naznaczono pojawienie się książki angielskiego fizyka Williama Hilberta, w której ściśle łączy on Ziemię i tę sprawę. Ponadto mówi on, że oś ziemskiego pola magnetycznego i oś, wzdłuż której obraca się planeta, nie są identyczne, ale przeciwnie, mają tylko jeden punkt kontaktu. Jeśli stworzysz graficzny rysunek tego zjawiska wokół naszej niebieskiej kuli, natychmiast stanie się oczywiste, że jest bardzo podobny do zwykłego magnes trwały. Pierwsze mapy pokazujące naszą planetę z tego kierunku zostały narysowane przez E. Halleya w 1702 roku. Jak ziemia regeneruje swoje szczególne właściwości? To całkiem proste. Jak wiadomo, istnieje rdzeń w głębi naszej planety. Jest to ogromna kula rozgrzanego do czerwoności żelaza, która jest doskonałym przewodnikiem prądu, czyli naładowanym rdzeniem i zapewnia potężne przepływy cząstek. Z powodu tego zjawiska Ziemia jest otoczona przez magnetosferę, która chroni ją przed negatywnymi wpływami z głębi kosmosu, a nawet z naszego własnego Słońca. Indukcja pola magnetycznego Ziemi wynosi 0,5 · 10 - 4 T. Zmiany w magnetosferze Ziemi Po odkryciu ziemskiego pola magnetycznego wielu fizyków zdecydowało się rozwiązać ten problem. W 1635 r. G. Hellibrand odkrył, że ta warstwa globu ulega ciągłym zmianom. Zmiany te są podzielone na dwa rodzaje: stały i krótkoterminowy. Trwałe występowanie z powodu złóż minerałów rudy, które powodują odkształcenia spowodowane własnymi silnymi przepływami energii. Winowajcą krótkoterminowych zmian jest tak zwany "wiatr słoneczny". Jest to strumień cząstek elektrycznych, które wybuchają z powierzchni Słońca. Interakcja tych dwóch zjawisk prowadzi do "burz magnetycznych". Jeśli taka burza jest silna, może nawet doprowadzić do utraty łączności radiowej lub niepewności igły kompasu. Jednym z najpiękniejszych efektów takich burz jest Northern Lights, ponieważ bieguny są szczególnie podatne na ich wpływ. Tak więc magnetyzm jest obecny w życiu każdego człowieka. Wpływa na nas, nawet jeśli nie czujemy tego. Z powodu tego zjawiska nasza planeta nie jest narażona na negatywne wpływy z zewnątrz, a my mamy okazję obserwować barwne kolory Aurory. Rozdział III: Magnetyzm Każdy magnes ma dwa bieguny: północny (N) i południowy (S). Magnesy zwrócone do siebie takimi samymi (jednoimiennymi) biegunami odpychają się, a różnoimiennymi przyciągają się magnes wytwarza wokół siebie pole magnetyczne. Pole magnetyczne to przestrzeń, w której działają siły magnetyczne. Ziemia zachowuje się jak wielki magnes. Południowy biegun magnetyczny Ziemi jest w okolicach północnego bieguna geograficznego, a północny biegun magnetyczny w okolicach południowego bieguna geograficznego Ziemi. Ziemskie pole magnetyczne wykorzystuje się w działaniu kompasów, których najważniejszym elementem jest igła magnetyczna. Igła magnetyczna to mała blaszka w kształcie dwustronnej wskazówki, wskazująca kierunki północ-południe. Różne substancje wykazują różne własności magnetyczne. Substancje, które wykazują najsilniejsze własności magnetyczne nazywają się ferromagnetykami. W ich budowie wewnętrznej można wyróżnić małe obszary namagnesowania, tzw. domeny magnetyczne, które zachowują się jak małe magnesy. Są one najczęściej ułożone chaotycznie. Uporządkowanie domen nazywamy namagnesowaniem, ferromagnetyk staje się wtedy trwałym magnesem. Substancjami ferromagnetycznymi są np. żelazo, kobalt, magnetyczne (podobnie jak elektrostatyczne) przedstawiamy graficznie za pomocą linii pola. Są one umownie zwrócone do bieguna N w stronę bieguna S. Przewodniki, przez które płynie prąd wykazują właściwości magnetyczne. Igła magnetyczna ustawiona w pobliżu przewodnika z prądem odchyla się. Zwojnica z prądem wytwarza pole magnetyczne takie jak pole magnesu sztabkowego. Jego bieguny możemy wyznaczyć w ten sposób, że jeśli prawą dłonią obejmiemy zwojnicę tak, aby palce wskazywały kierunek prądu, to odgięty kciuk wskaże biegun magnetyczny północny (N). Linie pola magnetycznego wewnątrz zwojnicy są do siebie równoległe, czyli pole magnetyczne jest przewodniki z prądem oddziałują na siebie wzajemnie. Jeśli prąd płynie w nich w tę samą stronę – przewodniki przyciągają się, jeśli w przeciwne strony – odpychają się. Zjawisko wzajemnego oddziaływania przewodników z prądem wykorzystano do zdefiniowania jednostki natężenia prądu – 1 ampera. Prąd ma natężenie 1 A, jeśli płynąc w dwóch nieskończenie długich, cienkich przewodnikach prostoliniowych umieszczonych w próżni w odległości 1m od siebie, powoduje, że działają one na siebie siłą 2•10–7N na każdy metr ich długości. Elektromagnes to urządzenie składające się ze zwojnicy, przez którą płynie prąd i umieszczonego w niej rdzenia wykonanego z ferromagnetyka. Rdzenie najczęściej wykonuje się z tzw. stali miękkiej, która łatwo się magnesuje i rozmagnesowuje. Elektromagnesy działają jak elektromagnesu można wzmocnić zwiększając liczbę zwojów nawiniętych na rdzeń lub wartość natężenia prądu w znalazły duże zastosowanie do transportu żelaznych elementów, do budowy dzwonków elektrycznych, w głośnikach, kolei magnetycznej, w medycynie itp. Na przewodnik z prądem umieszczony w polu magnetycznym działa siła magnetyczna zwana też siłą elektrodynamiczną. Wartość tej siły zależy od natężenia prądu płynącego w przewodniku, od długości przewodnika i od tego jak silne jest pole magnetyczne. Wartość siły elektromagnetycznej obliczamy ze wzoru: F=B∙I∙l Współczynnik B nazywamy indukcją magnetyczną. Jest to wielkość wektorowa, charakteryzująca pole magnetyczne. Im silniejszy magnes tym większa jest indukcja pola, które on wytwarza. Kierunek wektora indukcji jest styczny do linii pola magnetycznego, a zwrot taki jak zwrot linii pola. Jednostką indukcji magnetycznej jest 1T (tesla). Kierunek i zwrot siły magnetycznej ustalamy z tzw. reguły lewej dłoni: jeżeli lewą dłoń ustawimy tak, aby jej wewnętrzna strona była zwrócona w stronę północnego bieguna magnesu, a wszystkie palce (z wyjątkiem odchylonego kciuka) wskazywały kierunek prądu, to kciuk wskaże kierunek i zwrot siły siły magnetycznej wykorzystano w konstrukcji silnika elektrycznego. Silnik elektryczny jest urządzeniem przetwarzającym energię elektryczną na energię mechaniczną. W silniku oddziałują na siebie wirnik, składający się z kilku zwojnic umieszczonych w polu magnetycznym i nieruchomy stojan. Na zwojnice działa siła magnetyczna powodująca obrót wirnika. Razem z wirnikiem obracają się metalowe półpierścienie tzw. komutator, połączony za pośrednictwem szczotek ze źródłem prądu. Zadaniem komutatora jest zmiana kierunku prądu w uzwojeniach, aby utrzymać ciągły ruch obrotowy wirnika. Jeśli zamknięty obwód elektryczny umieścimy w zmiennym polu magnetycznym, to w przewodniku wzbudzi się prąd elektryczny. Takie zjawisko nazywamy indukcją elektromagnetyczną, a powstający prąd – prądem indukcyjnym. Prąd indukcyjny można wytworzyć np. zbliżając magnes do zwojnicy. Kierunek prądu indukcyjnego określa reguła Lenza, która mówi, że prąd indukcyjny płynie w takim kierunku, że pole magnetyczne przez niego wytworzone przeciwdziała przyczynie, która go wytworzyła (zmianom pola magnetycznego, dzięki którym prąd indukcyjny powstał). Zjawisko indukcji elektromagnetycznej wykorzystano do budowy prądnicy. Prądnica zbudowana jest podobnie do silnika elektrycznego, ale służy do przetwarzania energii mechanicznej na elektryczną. W ramce obracanej w polu magnetycznym wzbudza się prąd indukcyjny. Prąd ten nazywamy przemiennym, ponieważ cyklicznie zmienia się jego natężenie i kierunek jego urządzeniem wykorzystującym zjawisko indukcji elektromagnetycznej jest transformator. Służy on do zmiany napięcia. Zbudowany jest z ferromagnetycznego rdzenia, na który nawinięte są dwie zwojnice. Jedna z nich, tzw. uzwojenie pierwotne, podłączona jest do źródła prądu przemiennego. Prąd ten wytwarza w rdzeniu zmienne pole magnetyczne, a w drugiej zwojnicy, tzw. uzwojeniu wtórnym, powstaje prąd indukcyjny. Stosunek napięć w obu uzwojeniach jest równy stosunkowi liczny zwojów: Up/Uw =np/nw Transformator, który obniża napięcie, podwyższa równocześnie natężenie prądu: Ip/Iw =nw/np Ten materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych. Prawdopodobnie każdy wie, czym jest kompas - to urządzenie od dawna było używane i instalowane dosłownie w każdym gadżecie elektronicznym. Kompas przypomina zegar, który wskazuje nie tylko czas, ale kierunek światła: północ, południe, zachód i wschód. Cokolwiek można powiedzieć, igła kompasu zawsze wskazuje na północ - dlaczego? Chodzi o bieguny i Ziemskie pole magnetyczne. Dlaczego warto korzystać z kompasu? Kompas - bardzo przydatne urządzenie, gdy musisz poruszać się w nieznanych obszarach - na morzu, w lesie lub na pustyni. Podróżujący drogą morską i spedytorzy używają tego urządzenia od XIV wieku. Niebieska strzałka lub strona magnetyczna z reguły zawsze wskazuje północny horyzont (N - północ), czerwona strzałka - na południe (S - południe). Od lewej do prawej strzałki wskazują zachód i wschód (W - zachód, E - wschód). Istnieją również kierunki pośrednie - północny zachód, południowy wschód i tak dalej. Dlaczego więc igła kompasu zawsze wskazuje północ? Ogólnie kierunek kompasu nie wskazuje na prawdziwy biegun przechodzący przez oś obrotu Ziemi, ale biegun magnetyczny. Podstawą urządzenia jest pole magnetyczne planety, a nie bieguny geograficzne. Tak więc, jeśli podążycie za kompasem bezpośrednio na północ, droga doprowadzi do wyspy Somerset, która znajduje się 2,1 tys. Km od faktycznego geograficznego bieguna północnego. Ponadto punkt ten stopniowo "dryfuje" o 0,5% co dekadę. Punkty odniesienia urządzenia działają na zasadzie magnesów, czyli Ziemi i namagnesowanej wskazówki - dlatego igła kompasu zawsze wskazuje na północ. Historia stworzenia Stworzenie kompasu należy do europejskich wynalazców XII wieku. Początkowo mechanizm był bardzo lakoniczny: namagnesowana strzałka zamontowana na korku została umieszczona w naczyniu z wodą. Wtedy punkt orientacyjny w postaci strzały zaczął się mocować na dnie miski i ustawiał wzdłuż osi współrzędnych. Punkt orientacyjny kierunków światła został znacznie poprawiony w 14 wieku przez włoskiego kapitana Flavio Joeya: powstała tarcza i umieszczono namagnesowany wskaźnik na spince do włosów. Według kronik starożytnych Chin kompasy powstawały znacznie wcześniej - dwa lub trzy tysiące lat pne. Według legendy, cesarz Juan-di znalazł drogę z pustyni za pomocą kompasu. Podczas prześladowań armii mongolskiej ich oddziały zbłądziły i zgubiły się na pustyni. Huang Di miał figurę w kształcie małego mężczyzny, zawsze wskazując na południe. Zaprząc małego człowieka na rydwanie, poprowadził swoje wojska we wskazanym kierunku i wyprowadził ich z pustyni. Wskaźniki kompasu Czy igła kompasu zawsze wskazuje północ? Okazuje się, że nie. Urządzenie może wskazywać, że kierunek jest niedokładny w różnych okolicznościach. Na przykład, kiedy aktywność słoneczna - burze magnetyczne lub wiatry słoneczne. Igła kompasu może również niepoprawnie pokazywać się w pobliżu elektronicznych gadżetów, które po uruchomieniu tworzą rodzaj pola elektromagnetycznego. W tak zwanych strefach anomalii magnetycznych - na grzbiecie Kurskim lub Medveditskim, kompas traci wszelką koordynację: zaczyna pokazywać północ zamiast na południe, albo na zachód zamiast na wschód. Między innymi przyczyną nieprawidłowego działania kompasu mogą być magnesy lub metalowe przedmioty w pobliżu urządzenia. Tak więc, kompas, jako urządzenie mechaniczne, może zmieniać wskaźniki, w zależności od zawartości metalu, substancji zawierających żelazo, pól magnetycznych Ziemi lub aktywności słonecznej. Żyroskopowy kompas Kompasy wykonywane są nie tylko na podstawie magnesów, są również wykonane na zasadzie żyroskopu - urządzenia z obracającym się dyskiem (na przykład topem lub whirligigiem). Urządzenia te, zwane również żyrokompasami, są szeroko rozpowszechnione w technologii rakietowej lub nawigacji morskiej. W narzędziach żyroskopowych prawdziwy biegun jest zawsze odzwierciedlony, gdy pokazuje igła kompasu. Innymi słowy, jest to punkt, przez który przechodzi oś, wokół której obraca się ziemia. Zaletą żyroskopowych kompasów jest ich mniejsza wrażliwość na pola magnetyczne, które mogą powodować jakiekolwiek metalowe części, na przykład części statku lub statku. Kompasy typu E z nawigacją GPS są używane w smartfonach lub innych gadżetach. Podsumowując, dlaczego igła kompasu zawsze wskazuje północ. Maksymalna liczba ładunków znajduje się na biegunach magnetycznych Ziemi. Na tej podstawie wskaźnik kompasu jest redystrybuowany wzdłuż południka do przeciwnych ładunków - na północ i południe.